De laatste jaren is er veel aandacht voor de aanwezigheid van PFAS (poly- en perfluoralkylstoffen) in het milieu. Deze groep chemische stoffen, ook wel forever chemicals genoemd, breekt uiterst langzaam af in de natuur. PFAS komen via allerlei routes in het oppervlaktewater terecht en vormen een groot probleem voor drinkwaterbedrijven. Zij zijn genoodzaakt deze schadelijke stoffen uit het water te filteren, maar de huidige methoden bieden geen afdoende oplossing.
Drinkwaterbedrijven maken vooral gebruik van twee technieken: membraanfiltratie en actieve koolfiltratie. Bij membraanfiltratie wordt water door fijne membranen geperst, waardoor PFAS en andere verontreinigingen worden tegengehouden. Het nadeel is dat er een PFAS-rijke reststroom overblijft, die vaak weer op het oppervlaktewater wordt geloosd. De PFAS verdwijnen dus niet, maar worden enkel verplaatst.
Bij actieve kool gaan PFAS juist aan de kooldeeltjes binden. Echter, de filters raken snel verzadigd en moeten regelmatig worden vervangen. Dit leidt tot een hoge koolstofvoetafdruk door het transport en de verbranding van de gebruikte filters. Bovendien is het maar de vraag of alle gebonden PFAS hierbij daadwerkelijk worden afgebroken. Actieve kool vereist frequente vervanging van de filters, wat leidt tot hogere kosten en CO2-uitstoot.
De drinkwaterbedrijven benadrukken dat zij niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor het zuiveren van vervuiling die door anderen is veroorzaakt. Volgens de bedrijven is een rigoureus Europees verbod op PFAS de enige afdoende oplossing om het probleem bij de bron aan te pakken. Ondertussen wordt koortsachtig gezocht naar betere technieken om de schadelijke stoffen definitief uit het milieu te verwijderen.
Drinkwaterbedrijven pleiten voor een Europees PFAS-verbod en benadrukken dat de vervuiler zou moeten betalen, niet de waterbedrijven. Onderzoekers werken aan nieuwe methoden om PFAS af te breken, maar deze zijn nog niet op grote schaal toepasbaar. Het probleem vereist een aanpak bij de bron, aangezien de huidige zuiveringsmethoden ontoereikend blijken.
Voorlopig lijken de mogelijkheden van drinkwaterbedrijven echter beperkt. De huidige methodes zijn duur, inefficiënt en verschuiven het probleem enkel. Zolang PFAS blijven binnenkomen via de lucht, bodem en industriële lozingen, zitten de drinkwaterbedrijven in een lastig parket. De zoektocht naar een structurele, duurzame oplossing voor dit hardnekkige milieuprobleem gaat voorlopig voort (bron: De Groene Amsterdammer).
