Recentelijk hebben verschillende studies aangetoond dat microplastics alomtegenwoordig zijn in alles wat we consumeren, van flessenwater tot vlees en plantaardig voedsel. Onderzoekers van de Universiteit van New Mexico hebben nu een nieuwe analysemethode gebruikt om de hoeveelheid microplastics in menselijke placenta’s te meten.
In een onderzoek gepubliceerd in Toxicological Sciences rapporteerde een team onder leiding van Matthew Campen, hoogleraar aan de afdeling Farmaceutische Wetenschappen van UNM, dat ze microplastics aantroffen in alle 62 onderzochte placenta’s. De concentraties varieerden van 6,5 tot 790 microgram per gram weefsel.
Hoewel deze aantallen klein lijken (een microgram is een miljoenste gram), maakt Campen zich zorgen over de gezondheidseffecten van de gestaag toenemende hoeveelheid microplastics in het milieu. Voor toxicologen geldt: “de dosis maakt het vergif”. Als de blootstelling blijft toenemen, is er reden tot bezorgdheid. Effecten op de placenta kunnen gevolgen hebben voor alle zoogdieren op deze planeet. Dat is verontrustend.
Voor het onderzoek analyseerden Campen en zijn team, in samenwerking met collega’s van Baylor College en Oklahoma State University, gedoneerd placentaweefsel. Via een proces genaamd verzeping behandelden ze de monsters chemisch om vet en eiwitten af te breken. Vervolgens centrifugeren ze elk monster om een klein plasticbolletje te verkrijgen. Met pyrolyse verhitten ze het bolletje tot 600 °C en vangen de gasuitstoot op om de verschillende plasticsoorten te identificeren aan de hand van hun unieke vingerafdruk.
De meest voorkomende kunststof in placenta’s was polyethyleen, dat wordt gebruikt voor plastic zakken en flessen. Het maakte 54% uit van het totale plastic. Polyvinylchloride (PVC) en nylon maakten elk ongeveer 10% uit. De rest bestond uit negen andere polymeren. Dankzij de nieuwe methode kunnen de onderzoekers de hoeveelheid microplastics nauwkeurig kwantificeren in microgram of milligram.
Het wereldwijde plasticgebruik groeit exponentieel sinds 1950. Per persoon produceert de mensheid nu een ton plastic afval. Ongeveer een derde van het geproduceerde plastic is nog in gebruik, de rest belandt op stortplaatsen waar het in microplastics uiteenvalt. Deze komen in het milieu terecht via grondwater en lucht. Microplastics hebben niet alleen invloed op mensen, maar op alle dieren en planten. We vinden ze overal terug.
Hoewel microplastics al in ons lichaam zitten, is nog onduidelijk welke gezondheidseffecten ze kunnen veroorzaken. Traditioneel werd aangenomen dat kunststoffen biologisch inert zijn, maar sommige microplastics zijn zo klein dat ze door celmembranen kunnen gaan. Campen oppert dat de toename van microplastics in menselijk weefsel een verklaring zou kunnen zijn voor de raadselachtige toename van inflammatoire darmziekten, darmkanker en afnemend zaadcelaantal bij jonge mensen.
De concentratie microplastics in placenta’s is vooral verontrustend omdat dit orgaan maar acht maanden groeit. Andere organen accumuleren microplastics over veel langere perioden. Campen en collega’s plannen verder onderzoek, maar intussen maakt hij zich grote zorgen over de groeiende plasticproductie wereldwijd. Zelfs als we vandaag stoppen, zal de hoeveelheid plastic op de achtergrond tegen 2050 verdrievoudigen. We moeten dringend actie ondernemen (bron: MedicalXpress).
