Terwijl Martijn Katan nog altijd beweert dat supplementen niks voor je weerstand kunnen doen, denken zowel Engelse als Italiaanse onderzoekers daar inmiddels heel anders over. Volgens de Engelsen hebben mensen met een tekort aan vitamine D ruim 2 keer zoveel kans om in het ziekenhuis te belanden. De Italianen ontdekten dat voldoende vitamine D kan leiden tot lagere interleukine-6 waardes (vitamine D onderdrukt de pro-inflammatoire functie van IL-6), waardoor de kans op ernstige ziekte (cytokinenstorm) en overlijden afneemt. Ik snap dat één zwaluw geen zomer maakt, maar er zijn inmiddels zoveel aanwijzingen dat vitamine D van waarde kan zijn in de strijd tegen COVID-19, dat een resoluut ‘nee’ tegen supplementen wel heel erg kort door de bocht is. Waar zou deze ‘weerstand’ tegen supplementen van Katan vandaan komen?
Samenvatting Engelse studie
Context: Een van de risicofactoren voor infectie met het ernstige acute respiratoire syndroom coronavirus 2 (SARS-CoV-2) wordt verondersteld vitamine D-tekort te zijn. Om de rol van vitamine D-deficiëntie in het ziekteverloop van COVID-19 beter te begrijpen, voerden wij een retrospectieve case-control studie uit in het noordwesten van Engeland (NWE).
Doelstelling: Nagaan of ziekenhuisopname met COVID-19 vaker voorkomt bij personen met lagere vitamine D-spiegels.
Methoden: De studie includeerde personen met resultaten van serum 25-hydroxyvitamine D (25[OH]D) tussen 1 april 2020 en 29 januari 2021. Patiënten werden gerekruteerd uit twee districten in NWE. De laatste 25(OH)D-spiegel in de voorgaande 12 maanden werd gecategoriseerd als ‘deficiënt’ indien minder dan 25 nmol/L en ‘onvoldoende’ indien 25-50 nmol/L.
Resultaten: 80.670 deelnemers werden in de studie opgenomen. Hiervan werden er 1.808 in het ziekenhuis opgenomen met COVID-19, van wie er 670 overleden. In een primair cohort was het mediane serum 25(OH)D bij deelnemers die niet met COVID-19 in het ziekenhuis waren opgenomen 50,0 [interkwartiel bereik, IQR 34,0-66,7] nmol/L versus 35,0 [IQR 21,0-57,0] nmol/L bij degenen die met COVID-19 waren opgenomen (p <0,005). Er waren gelijkaardige bevindingen in een validatiecohort (mediaan serum 25(OH)D 47,1 [IQR 31,8-64,7] nmol/L bij niet-gehospitaliseerde versus 33,0 [IQR 19,4-54,1] nmol/L bij gehospitaliseerde patiënten). Voor leeftijd, geslacht en seizoensvariatie gecorrigeerde odds ratio’s voor ziekenhuisopname waren 2,3-2,4 keer hoger bij deelnemers met serum 25(OH)D <50 nmol/L, vergeleken met die met normale serum 25(OH)D niveaus, zonder een verhoogd sterfterisico.
Conclusies: Vitamine D-tekort is geassocieerd met een hoger risico op COVID-19 ziekenhuisopname. Wijdverspreide meting van serum 25(OH)D en behandeling van een ongemaskeerde insufficiëntie of tekort door testen kan dit risico verminderen (bron).
Samenvatting Italiaanse studie
Achtergrond: Vitamine D tekort is gesuggereerd om een slechtere uitkomst van Coronavirus ziekte-19 (COVID-19) te bevorderen. Wij wilden nagaan of 25-hydroxyvitamine-D (25OHD) niveaus geassocieerd zijn met interleukine 6 (IL-6) niveaus en met de ernst van de ziekte en sterfte in COVID-19.
Methoden: Wij onderzochten prospectief 103 in-patiënten opgenomen in een Noord-Italiaans ziekenhuis (leeftijd 66,1 ± 14,1 jaar, 70 mannen) voor ernstig-symptomatische COVID-19. Tweeënvijftig personen met SARS-CoV-2 infectie maar milde COVID-19 symptomen (mild-symptomatische COVID-19 patiënten) en 206 personen zonder SARS-CoV-2 infectie waren controles. We maten 25OHD en IL-6 niveaus bij opname en richtten ons op respiratoire uitkomst tijdens ziekenhuisopname.
Resultaten: Ernstig-symptomatische COVID-19 patiënten hadden lagere 25OHD-spiegels (18,2 ± 11,4 ng/mL) dan mild-symptomatische COVID-19 patiënten en niet-SARS-CoV-2 geïnfecteerde controles (30,3 ± 8,5 ng/mL en 25,4 ± 9,4 ng/mL, respectievelijk, p < 0,0001 voor beide vergelijkingen). 25OHD en IL-6 niveaus waren respectievelijk lager en hoger bij ernstig-symptomatische COVID-19 patiënten opgenomen op de intensive care unit [(ICU), 14,4 ± 8,6 ng/mL en 43,0 (19,0-56,0) pg/mL, respectievelijk], dan bij degenen die geen ICU opname nodig hadden [22,4 ± 1,4 ng/mL, p = 0,0001 en 16,0 (8,0-32,0) pg/mL, p = 0,0002, respectievelijk]. Vergelijkbare verschillen werden gevonden bij het vergelijken van COVID-19 patiënten die in het ziekenhuis overleden [13,2 ± 6,4 ng/mL en 45,0 (28,0-99,0) pg/mL] met overlevenden [19,3 ± 12,0 ng/mL, p = 0,035 en 21,0 (10,5-45,9) pg/mL, p = 0,018, respectievelijk). 25OHD niveaus correleerden omgekeerd met: i) IL-6 niveaus (ρ – 0,284, p = 0,004); ii) de daaropvolgende noodzaak van de IC-opname [relatief risico, RR 0,99, 95% betrouwbaarheidsinterval (95%CI) 0,98-1,00, p = 0. 011] ongeacht leeftijd, geslacht, aanwezigheid van ten minste 1 comorbiditeit onder obesitas, diabetes, arteriële hypertensie, creatinine-, IL-6- en lactaatdehydrogenasespiegels, aantal neutrofielen, lymfocyten en bloedplaatjes; iii) mortaliteit (RR 0. 97, 95%CI, 0,95-0,99, p = 0,011) ongeacht leeftijd, geslacht, aanwezigheid van diabetes, IL-6 en C-reactief proteïne en lactaat dehydrogenase niveaus, neutrofiele cellen, lymfocyten en bloedplaatjes aantal.
Conclusie: Bij onze COVID-19 patiënten waren lage 25OHD niveaus omgekeerd gecorreleerd met hoge IL-6 niveaus en waren onafhankelijke voorspellers van COVID-19 ernst en mortaliteit (bron).
